Μαθήματα ελληνικής ιστορίας με πολλή μουσική!
Οι μέρες ραδιοφώνου που παίζονται αυτή την χρονική περίοδο στο θέατρο «Αριστοτέλειον» στη Θεσσαλονίκη μας εξέπληξαν, κυρίως γιατί αναβιώνουν ένα παλιό, πολύ παλιό είδος θεάτρου, του βαριετέ, που στην απλή μορφή του περιείχε πολύ μουσική, σκετς, κωμικούς διαλόγους και κυρίως τραγούδι. Στην Ελλάδα άκμαζε έως τη δεκαετία του 1960, ιδιαίτερα στα υπαίθρια θέατρα και στους δημόσιους κήπους (Ζάππειο, Πεδίο του Άρεως, Μουσείο)1
Δεν πρέπει να συγχέεται με την επιθεώρηση, αν και μοιάζει αρκετά ως είδος. Το βαριετέ (μτφ.: ποικιλία) είναι αυτό που λέει. Λίγο από όλα. Είναι είδος ελαφρού θεάτρου, το οποίο ονομάστηκε έτσι από το παριζιάνικο «Τεατρ ντε βαριετέ» που λειτουργούσε στα 1779 και ανέβαζε κάθε λογής θεάματα, βαριά και ελαφριά. Από τότε συνταυτίστηκε με το αγγλικό μιούζικ-χωλ, το αμερικάνικο μπουρλέσκ, το καφέ-σαντάν, και το καφέ-θέατρο, που προσέφεραν μονολόγους ηθοποιών, άριες τενόρων, κωμικά σκετς, μπαλέτα, μάγους, ακροβάτες2.
Εδώ δεν θα δείτε τα τελευταία προαναφερθέντα, δηλαδή τους μάγους, τους ακροβάτες και τα μπαλέτα. Αλλά δεν λείπουν οι άριες, οι μονόλογοι και τα τραγούδια των ηθοποιών.
Η παράσταση διδάσκει στους νεώτερους και υπενθυμίζει στους λίγο παλιότερους τα τραγούδια που ακούγονταν στο ραδιόφωνο, μαζί με τις ευφάνταστες διαφημίσεις της εποχής του 1940 έως το 1970.
Αν ο στόχος της παράστασης ήταν η διασκέδαση των θεατών, το κατάφερε, γιατί τα τραγούδια που επιλέχτηκαν ήταν πολύ δουλεμένα και διασκέδασαν το κοινό.
Ο κ. Δελαπόρτας ως συγγραφέας είχε μέτρια απόδοση, θα μπορούσε σαφώς καλύτερα, αλλά όπως είπαμε ένα βαριετέ δεν χρειάζεται και πολύ δυνατά κείμενα, βασίζεται κυρίως στη μουσική και στον χορό. Η σκηνοθεσία του θα μπορούσε να είναι λίγο πιο ευφάνταστη. Η ερμηνεία του στα διάφορα τραγούδια που είχε επιλέξει για τον εαυτό του αρκετά δουλεμένα, αλλά θα μπορούσαν να είναι λιγότερα.
Ο κ. Σαλαμποσόπουλος και η κ. Μωυσίδου, είναι εξαίρετοι λυρικοί τραγουδιστές και αντιμετώπισαν τους ρόλους τους με σοβαρότητα, χωρίς να τους υποβιβάζουν στο ελάχιστο.Τα μικρά προβληματάκια που υπήρχαν στον ήχο και στα μικρόφωνα των προαναφερθέντων την ημέρα της πρεμιέρας ελπίζουμε να έχουν λυθεί γιατί αποσπούν συνήθως τον ηθοποιό από τη συγκέντρωσή του. Είναι σίγουρο πως περιμένει και τους δύο λαμπρή καριέρα, γιατί τα προσόντα τους είναι πολύ σημαντικά για να αγνοηθούν.
Η κ. Κωνσταντινίδη είναι πολλά χρόνια στο χώρο, αλλά δεν την είχαμε απολαύσει ως τώρα στο μουσικό θέατρο. Έχει πολύ καλή φωνή και κίνηση.
Ο κ. Ιωαννίδης είναι από τους νέους ηθοποιούς με ιδιαίτερη σκηνική παρουσία και πολύ σωστά του ανατέθηκαν τραγούδια ρομαντικά και χορευτικά, που ταιριάζουν στην εμφάνισή του, αλλά-δεν ξέρουμε ίσως να φταίει και το άγχος της πρεμιέρας- θα ήταν καλό να είναι λίγο πιο συγκεντρωμένος. Οι κωμικοί του μονόλογοι αναδεικνύουν και αυτό το ταλέντο του, που ομολογουμένως δεν ήταν γνωστό στο ευρύ κοινό.
Ο κ. Πετράκης απολάμβανε κάθε στιγμή το τραγούδι του, αλλά και τις κωμικές ατάκες του δεύτερου μέρους, ήταν σωστός και όταν έδιωξε από πάνω του το λίγο άγχος που τον εμπόδιζε να εκφραστεί τέλεια στην αρχή του έργου, έδωσε μια εξαιρετική ερμηνεία στα τραγούδια του, ιδίως στον ρόλο του ως Σινάτρα.
Η κ. Δήμου είναι πασίγνωστη ως τραγουδίστρια με πολύχρονη καριέρα και διακρίσεις. Φυσικά δεν πρόκειται να κρίνουμε τις φωνητικές της ικανότητες οι οποίες, μια που το αναφέραμε, δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από το ένδοξο παρελθόν της. Η υποκριτική της πλευρά γίνεται τώρα γνωστή και μας εκπλήσσει ευχάριστα, ιδίως στα κωμικά της.
Τα κοστούμια όμως δεν ήταν στο ύψος των περιστάσεων. Ναι μεν πολλά, αλλά όχι και τόσο προσεγμένα, ιδίως στο να δώσουν το ύφος της εποχής που ζητείτο κάθε φορά από το κείμενο. Η σκηνογραφία πολύ απλή, ας προσεχθεί κάπως.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου