Συνέντευξη Μάριου Αθανασίου

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΣΤΑ ΘΕΑΤΡΟΛΟΓΑ

 

-Ήθελα να κρατήσω τα όνειρά μου, την παιδικότητά μου όσο περισσότερο μπορούσα.

-Αυτό που μας συνδέει με τον Ανδρέα (από τους Συμμαθητές) είναι η παιδικότητά μας.

-Δεν γίνεται να μην αλλάξουν οι συνθήκες, να μην καταλαβαίνεις τα στάδια ωρίμανσης.

-Συνήθως, στην τηλεόραση ειδικά, το πρώτο σου έργο και το τελευταίο έχουν μια ιδιάζουσα σημασία.

 

Πείτε μου λίγα κοινά στοιχεία με τον Αντρέα από τους «Συμμαθητές».

Ο Αντρέας είναι ένα κομμάτι της εφηβείας μου, πολύ έντονο, έτσι ήμουν κι εγώ, αυτά ήθελα στη ζωή μου, ήθελα να τα κρατήσω όσο περισσότερο μπορώ, να κρατήσω τα όνειρά μου, την παιδικότητά μου όσο περισσότερο μπορούσα. Η διαφορά με τον Αντρέα είναι ότι κατάλαβα αρκετά νωρίς ότι δεν είναι εύκολο - παρότι ήταν το ζητούμενό μου - τελικά να το προχωρήσεις όσο περισσότερο μπορείς, γιατί ουσιαστικά χάνεις κάποια πράγματα, αρκετά πράγματα για να διατηρείς ατόφια την εφηβεία σου, την παιδικότητά σου. Θέλει στοιχείο, δεν θέλει όλο. Δεν γίνεται δηλαδή να μην αλλάξουν οι συνθήκες, να μην καταλαβαίνεις τα στάδια ωρίμανσης. Αλλά το βλέπω πολύ ρομαντικό αυτό που κάνει, μ’ αρέσει. Βέβαια κι εκείνος έχει αλλάξει πάρα πολλά αργότερα. Ο πρώτος κύκλος με τον δεύτερο και τρίτο έχουν μεγάλες διαφορές. Αυτό που μας συνδέει είναι η παιδικότητά μας.

 

Με τον Δημήτρη στο έργο, τι κοινά στοιχεία έχετε;

Εδώ ο ήρωας δεν είναι τόσο πολύ έξω από την δική μου πραγματικότητα. Βρίσκεται κοντά ηλικιακά σε μένα και περνάει κρίση σε όλα τα επίπεδα της ζωής του, το οικογενειακό του, το επαγγελματικό του, το προσωπικό του… Η κρίση τον βοηθάει να καταλάβει τι πρέπει να κρατήσει και τι πρέπει να πετάξει, ξεσκαρτάρει κάποια πράγματα και είναι ένα στάδιο που λίγο-πολύ οι περισσότεροι άνθρωποι το έχουν κάνει τώρα με αφορμή την κρίση. Σαν χαρακτήρας είναι ένας καθαρός άνθρωπος που δεν είναι λαμόγιο, δεν είναι απατεώνας, είναι τίμιος, έχει μια οικογένεια, προσπαθεί να κάνει κάτι που θα μπορέσει να τον φέρει σε ένα καλύτερο επίπεδο, αλλά δεν του «βγαίνει».

 

Πώς αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός; Επηρεαστήκατε από το οικογενειακό περιβάλλον σας;

Ναι, είχα μια επιρροή από το φιλικό μου περιβάλλον, ήταν μια φίλη μου η οποία είχε πάει σε σχολή υποκριτικής και με παρακίνησε και το βρήκα ενδιαφέρον. Δεν το ‘θελα από μικρός,  αργότερα στο Λύκειο μου βγήκε αυτή η επιθυμία. Ήθελα να ακολουθήσω τον τομέα της σκηνοθεσίας, αλλά μετά με γοήτευσε ο χώρος της υποκριτικής και κατάλαβα ότι είναι ένας χώρος που γενικά θα ήθελα να βρίσκομαι είτε σαν σκηνοθέτης, είτε σαν ηθοποιός, είτε σε οποιοδήποτε άλλο πόστο.

 

Θα ασχοληθείτε με την σκηνοθεσία;

Δεν το γνωρίζω, μπορεί, πιθανόν, κάποια στιγμή, με τον ίδιο τρόπο που ασχολήθηκα και με την υποκριτική. Θα αφήσω περισσότερο τις συγκυρίες και τις ανάγκες τις πραγματικές μου και τα θέλω μου και αν πραγματικά μπορώ να εκφραστώ μέσα από εκεί, θα το κάνω.

 

Υπάρχει κάποιος ρόλος που δεν έχετε παίξει ακόμη και θέλετε να παίξετε;

Τι λέτε; Όλο το ελληνικό θέατρο. (γέλια) Και το παγκόσμιο μάλλον.

 

Ρεπερτόριο;

Δεν έχω κάνει πολύ ρεπερτόριο. Η διαδρομή μου είναι περισσότερο ας πούμε του εμπορικού θεάτρου, με τις κωμωδίες στο μεγαλύτερο ποσοστό τους. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχω αναμετρηθεί με κάποια κλασικά κείμενα στο τριάντα τοις εκατό, οπότε το εβδομήντα τοις εκατό είναι ένας τεράστιος χώρος, κενός. Δεν είναι ότι κάθε χρόνο σκέφτομαι αν θα το κάνω ή όχι ακριβώς, αλλά πάντα το έχω στο νου μου και ξέρω ότι όταν μου δωθεί η ευκαιρία θα το κάνω.

Υπάρχει κάποιος ρόλος από τη σχολή που σας έχει κινήσει το ενδιαφέρον;

Όχι, υπάρχουν ρόλοι που τους έχω θαυμάσει πάρα πολύ χωρίς να ξέρω απαραίτητα αν θα μπορώ να τους παίξω ή όχι. Όλοι έχουν να κάνουν με κλασικό ρεπερτόριο, είτε είναι Σαίξπηρ, είτε οι αρχαίοι τραγωδοί. Αυτοί είναι ρόλοι που τους θαυμάζεις ούτως ή άλλως άσχετα αν μπορείς να αναμετρηθείς με αυτά τα κείμενα κι η ηλικία παίζει ρόλο και η κατάσταση. Τώρα πια μπορεί να μην μπορώ να κάνω Άμλετ - ας πούμε. Δεν μπορείς να κάνεις Ρωμαίο…

 

Ο  Μελ Γκίμπσον έπαιξε Άμλετ στα σαράντα πέντε.

Είθισται να είναι λίγο διαφορετικό, τέλος πάντων. Αυτό είναι άποψη για τα ανεβάσματα. Εγώ αν δω έναν Άμλετ τον οποίο θα κάνει ένας πραγματικά πιτσιρικάς έχει ένα άλλο ενδιαφέρον γιατί καταλαβαίνεις άλλα πράγματα. Άλλο να δεις τον Ρωμαίο από…

 

Ναι, αλλά δεν θα παίξει καλά.

Γιατί να μην  παίξει; Πού το ξέρετε; Έχετε δει Ρωμαίο από μικρό; Ας μην προχωρήσουμε σε αυτή τη συζήτηση γιατί οι προσωπικές μας κρίσεις δεν είναι το σημαντικό. Το σημαντικό είναι τι έγραψαν αυτοί οι άνθρωποι.

 

Πείτε μου κάτι άλλο, ας πούμε το αγαπημένο σας χρώμα.

Το κόκκινο.

 

Από όσες παραστάσεις έχετε πάρει μέρος, κωμωδίες, δράματα, ή και σίριαλ, ποιο ξεχωρίζετε;

Συνήθως, στην τηλεόραση ειδικά, το πρώτο σου έργο και το τελευταίο έχουν μια ιδιάζουσα σημασία. Το πρώτο γιατί ήταν όταν ξεκίνησες - που σου φαίνονταν όλα περίεργα - και το τελευταίο επειδή είναι αυτό που ζεις τώρα. Εγώ αγαπάω όλες μου τις δουλειές γιατί δεν τις βλέπω όπως τις βλέπει ο κόσμος ως αποτέλεσμα μόνο καθώς εμείς ζούμε το γεγονός από μέσα οπότε είναι άλλη η αγάπη που έχουμε, υπάρχουν σχέσεις που δημιουργούνται, ξέρουμε πώς πασχίζει ο καθένας για να δημιουργήσει ό, τι δημιουργεί. Είναι διαφορετική η επαφή. Και οι θεατρικές παραστάσεις με τον ίδιο τρόπο. Κάποιες λιγότερο, κάποιες περισσότερο, ανάλογα με το πώς έχεις προσπαθήσει και έχεις δουλέψει γι’ αυτά. Είναι όλα σαν παιδάκια, για όλα έχεις μοχθήσει, για όλα έχεις προσπαθήσει να βάλεις κάτι, οπότε δεν μπορείς να πεις: «α, αυτή η δουλειά δεν ήταν…»

 

Αρχαία τραγωδία; Σκέφτεστε;

Δεν είναι κάτι που το σκέφτομαι εγώ, βέβαια το έχω στο μυαλό μου, αλλά δεν ξέρω αν είναι ακριβώς ο καιρός ακόμη, αλλά, το σκέφτομαι, ναι.

 

 

Ο Μάριος Αθανασίου θα εμφανίζεται και μετά το Πάσχα στο θέατρο Αθηνά στην Αθήνα στο έργο "Ένα εξοχικό παρακαλώ"