THEATROLOGA KAI ALLA : ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ_21_5_2016 Bookmark and Share

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ_21_5_2016

 Αλέξανδρος Αντωνόπουλος:  «Πιστεύω ότι ένας κωμικός ηθοποιός μπορεί να τα καταφέρει μια χαρά στο δράμα. Το αντίθετο είναι πιο δύσκολο. Η φύση της κωμωδίας είναι πιο άμεσα συνδεδεμένη με τον αντίκτυπο στο κοινό. Ο κωμικός «χτυπάει» το διάφραγμα του θεατή και τον κάνει να γελάει. Ο δραματικός ηθοποιός «χτυπάει» το μυαλό.

Ο κ. Αλέξανδρος Αντωνόπουλος παραχώρησε αυτή τη συνέντευξη στη σελίδα λίγο πριν το τέλος των παραστάσεων των «Γαμπρών για πούλημα» και μιλάει για τη ζωή του τα θέλω του και για την αγαπημένη του γιαγιά, Κατίνα Παξινού

 

Θ&α: Πώς αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός; Σας προέτρεψε κάποιος; Ξέρουμε ότι είχατε σχέσεις με ηθοποιούς.

Α.Α.: Όχι, δεν με προέτρεψε κανείς. Ήταν κάτι πάρα πολύ φυσιολογικό για μένα γιατί εγώ μεγάλωσα μέσα σε ηθοποιούς, είχα την τύχη ή την ατυχία (γελάει) να είμαι πολύ άμεσα συνδεδεμένος συγγενικά με πολύ μεγάλους ηθοποιούς όπως ήταν η Κατίνα Παξινού και ο Αλέξης Μινωτής. Μεγάλωσα μέσα στο θέατρο και από μικρό παιδί έβλεπα θέατρο. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι έπρεπε απαραιτήτως να γίνω ηθοποιός γιατί και ο αδερφός μου, που μεγάλωσε στο ίδιο σπίτι με τις ίδιες γιαγιάδες και παππούδες, δεν έγινε ηθοποιός. Άρα σε μένα προφανώς υπήρχε μια εσωτερική κλίση, να το πω έτσι, και μου ήταν πολύ φυσιολογικό να γίνω ηθοποιός, ενώ ο αδερφός μου σαν εγγονός, πήγαινε και έβλεπε τη γιαγιά του και τον παππού του στις παραστάσεις, εμένα δεν με ενδιέφερε τόσο πολύ να βλέπω τις παραστάσεις-που με ενδιέφερε βέβαια- αλλά πιο πολύ με ενδιέφερε να πηγαίνω στις πρόβες, να χαζεύω όλη τη διαδικασία. Άρα το μικρόβιο το είχα από παιδάκι. Αντιθέτως, δεν με προέτρεψαν, γιατί όπως ξέρετε, όταν κάποιος ανακοινώνει στο σπίτι του ότι θέλει να γίνει ηθοποιός, δεν αρέσει. Ούτε στην οικογένειά μου άρεσε. Η μόνη που το δέχτηκε, ας πούμε, κάπως, ήταν η γιαγιά μου. Βέβαια δεν πρόλαβε να με δει γιατί έφυγε από τη ζωή.

Θ&α: Γιατί δεν άρεσε στην οικογένειά σας δεδομένου ότι η γιαγιά σας ήταν η Κατίνα Παξινού, μια κορυφαία ηθοποιός;

Α.Α.: Σε κανέναν δεν αρέσει. Κι εγώ αν είχα παιδιά, θα τους έλεγα να μη γίνουν ηθοποιοί. Είναι ένα πολύ άγριο επάγγελμα, ένα πολύ ανασφαλές επάγγελμα, που τουλάχιστον δύο φορές τον χρόνο ψάχνεις για δουλειά, ένα επάγγελμα -ας το πούμε- πολυτελείας διότι είσαι συνέχεια επί ξύλου κρεμάμενος και θα πρέπει να έχεις κάποια μέσα να ζεις, γιατί από αυτό πολύ δύσκολα ζεις, αν δεν τα καταφέρεις καλά. Δεν είναι όπως ένα άλλο επάγγελμα που αν βρεις μια δουλειά έχεις εξασφαλιστεί - τουλάχιστον για όσο υπάρχει η δουλειά. Στο θέατρο η δουλειά δεν υπάρχει. Τώρα εγώ ας πούμε, που τελειώνουν οι παραστάσεις, θα ψάχνω για δουλειά. Δεν αρέσει αυτό. Μάλιστα τα πιο παλιά χρόνια, οι γυναίκες ηθοποιοί  ήταν χαρακτηρισμένες σαν ιερόδουλες. Ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα παλιά. Όχι βέβαια στην εποχή μου. Αλλά ποτέ το επάγγελμα του ηθοποιού δεν είχε αποδοχή στις οικογένειες. Όλες οι οικογένειες θέλουν τα παιδιά τους να γίνουν δικηγόροι, γιατροί, επιχειρηματίες, επιστήμονες. Όχι ηθοποιοί πάντως.

Θ&α: Βέβαια αυτό στο εξωτερικό είναι λίγο διαφορετικό. Θα θέλατε να κάνετε καριέρα στο εξωτερικό; Δεδομένου ότι έχετε γεννηθεί έξω;

Α.Α.: Όχι. Το θεωρώ πάρα πολύ ανόητο και απίστευτο να πάει κανείς να κάνει καριέρα σε μια γλώσσα που δεν είναι η δική του. Εκτός κι αν είναι δίγλωσσος. Αν είναι δίγλωσσος, δηλαδή αν μιλάει την ξένη γλώσσα ακριβώς όπως μιλάει και την δική του γλώσσα, τότε έχει κάποιες πιθανότητες, αλλιώς, δεν έχει. Αφού είμαστε Έλληνες και ζούμε στην  Ελλάδα, δεν καταλαβαίνω…Βέβαια τώρα αν η Ελλάδα μας διώχνει, -τώρα για μένα είναι πολύ αργά- αλλά για όποιον νέο πάει στην Αμερική, αν δεν μιλάει τα τέλεια αγγλικά, ο ανταγωνισμός είναι τόσο πολύ μεγάλος και τόσο πολύ δύσκολος, που δεν βρίσκω γιατί πρέπει να κάνεις ας πούμε τον πορτιέρη σε ένα κλαμπ στην Αμερική, μήπως και βρεις κανένα ρολάκι έβδομο, όγδοο, ένατο, χιλιοστό, σε κάποιο σίριαλ τέταρτης κατηγορίας για να πεις ότι κάνεις καριέρα στο εξωτερικό. Υπάρχουν βέβαια εξαιρέσεις, εντάξει. Αλλά είναι πολύ δύσκολο. Το θεωρώ πάρα πολύ «τραβηγμένο» να πας να κάνεις καριέρα έξω. Να προσπαθήσεις μάλλον, γιατί δεν βλέπω να έχει κάνει κάποιος πολύ μεγάλη καριέρα από αυτούς που έχουν φύγει έξω.

Θ&α: Εκτός από τη γιαγιά σας βέβαια, η οποία είχε κάνει αρκετά μεγάλη καριέρα.

Α.Α.: Εντάξει. Αλλά κι εκείνη ήταν μανιασμένη με το θέατρο. Δεν της άρεσε ο κινηματογράφος. Έζησε δώδεκα χρόνια στο Χόλυγουντ και έκανε δέκα επτά - δέκα οκτώ ταινίες εκεί αλλά γύρισε στην Ελλάδα. Πήγαινε βέβαια κάθε τόσο στο εξωτερικό. Η γιαγιά μου όμως είχε πάρει και το Όσκαρ με την πρώτη της ταινία. Ήταν ένα φαινόμενο. Είναι εξαίρεση. Δεν μπορούμε να την πάρουμε σαν κανόνα. Ήταν εξαίρεση γιατί ήταν πολύ εξαιρετική περίπτωση. Μιλάμε τώρα για κανονικούς ανθρώπους. Δεν μιλάμε για εξωπραγματικούς.

Θ&α: Θυμώνετε καμιά φορά όταν σας ρωτούν σε συνεντεύξεις-καλή ώρα- για τη γιαγιά σας

Α.Α.: Γιατί να θυμώνω; Ήταν γιαγιά μου, γιαγιά μου κανονική. Έτυχε να λέγεται Κατίνα Παξινού. Αλλά κατά τα άλλα ήταν μια κανονική, κανονικότατη γιαγιά. Για μένα εννοώ. Όχι, καθόλου δεν θυμώνω.

Θ&α: Έχετε παίξει κλασικό ρεπερτόριο, ξένο, σύγχρονο, τραγωδία, τα πάντα.

Α.Α.: Τα έχω κάνει όλα, ναι.

Θ&α: Προτιμάτε κάτι από αυτά;

Α.Α.: Ναι, προτιμώ αυτό που κάνω τώρα, την κωμωδία. Δηλαδή δεν το προτιμώ, μου το προτίμησε αυτό από μόνο του. Ξεκίνησα με το πολύ βαρύ και σοβαρό…Σοβαρό εντός εισαγωγικών γιατί όλα είναι σοβαρά, αν τα κάνεις σοβαρά, όλα είναι σοβαρά. Και η πιο ελαφριά κωμωδία είναι πολύ σοβαρή, αν την κάνεις σοβαρά. Αλλά η ζωή και το μέσα μου με έσπρωξε στην κωμωδία. Ίσως από μια εσωτερική ανάγκη να αποφύγω τη σύγκριση με τη γιαγιά μου και τον Μινωτή. Δεν τους ανταγωνίζομαι γιατί δουλεύω σε εντελώς άλλο τομέα, στην κωμωδία.

Θ&α: Νομίζετε ότι στο δράμα δεν θα ήσασταν και τόσο καλός;

Α.Α.: Δεν το ξέρω εγώ αυτό. Πρέπει να το πει κάποιος άλλος, να με πάρει σε ένα δράμα. Όχι, πιστεύω ότι ένας κωμικός ηθοποιός μπορεί να τα καταφέρει μια χαρά στο δράμα. Το αντίθετο είναι πιο δύσκολο γιατί είναι πιο δύσκολο για έναν δραματικό ηθοποιό να τα καταφέρει στην κωμωδία. Η φύση της κωμωδίας είναι πιο άμεσα συνδεδεμένη με τον αντίκτυπο στο κοινό. Ο κωμικός «χτυπάει» το διάφραγμα του θεατή και τον κάνει να γελάει. Ο δραματικός ηθοποιός «χτυπάει» το μυαλό. Όταν βλέπετε κάποιον να πάσχει επάνω στη σκηνή, μπορεί να συγκινηθείτε ακόμη κι αν δεν είναι τόσο καλός. Όταν κάποιος λέει ένα αστείο, δεν το σκέφτεσαι το αστείο, στο αστείο γελάς ακαριαία. Υπάρχει μεγάλη διαφορά.

Θ&α: Θα εργαζόσασταν σε κάποια δραματική σχολή; Διδάσκετε;

Α.Α.: Μου έχουν γίνει άπειρες προτάσεις. Όχι, δεν θέλω.

Θ&α: Γιατί;

Α.Α.: Δεν μ’ αρέσει. Δεν είναι κάτι που με τραβάει. Το έκανα. Το έκανα κάποια στιγμή. Είδα ότι δεν έχω την υπομονή που χρειάζεται για να είμαι δάσκαλος. Επομένως θα ήμουν κακός δάσκαλος ή μάλλον, μπορεί να ήμουν καλός, αλλά θα έσπαγαν τα νεύρα μου. Και γι’ αυτό δεν το έκανα, γιατί συνήθως στις σχολές το ενενήντα τοις εκατό των σπουδαστών δεν κάνουν  για αυτή τη δουλειά και τρως την ώρα σου προσπαθώντας  να πείσεις κάποιους οι οποίοι έχουν πάει για να πάρουν αναβολή στον στρατό, γιατί δεν ξέρουν τι θέλουν, γιατί νομίζουν ότι θα γίνουν ηθοποιοί και θα γίνουν εξώφυλλα, και ότι αυτό θα τους φέρει γκόμενες, ή γκόμενους, ή ο,τιδήποτε. Επειδή το έκανα σας λέω μια φορά, είδα ότι δεν μπορώ να το αντέξω. Και τώρα με παρακαλούν να πάω και δεν πάω. Εάν μπορούσε κάποιος, με ένα μαγικό ραβδί, να μου φέρει μια τάξη που να είναι ας πούμε το ογδόντα τοις εκατό καλοί και το είκοσι άχρηστοι, τότε θα πήγαινα. Γιατί έχει μεγάλο ενδιαφέρον να πλάθεις ένα παιδάκι το οποίο είναι άμαθο αλλά το λέει η «περδικούλα» του, να του μάθεις αυτά που σου έχει μάθει εσένα η ζωή και η πείρα τόσων χρόνων. Αλλά επειδή αυτό δεν μπορεί να συμβεί…

Θ&α: Ονειρεύεστε κάποιον ρόλο;

Α.Α.: Όχι. Επειδή λόγω ιδιοσυγκρασίας δεν έφτασα ποτέ να γίνω θιασάρχης, δεν το θέλησα- όχι τώρα που είναι αργά- αλλά τότε που θα μπορούσα, με τα σίριαλ που ήμουν πολύ «πάνω», απέκλεισα από τον εαυτό μου αυτή την ευθύνη, γιατί είναι πολύ βαριά και δεν μπορούσα να τη σηκώσω. Ως εκ τούτου, έβγαλα και από το μυαλό μου, -έγινε μόνο του μάλλον- το να θέλω να παίξω αυτό, να θέλω να παίξω εκείνο, να θέλω να παίξω το άλλο, διότι αφού δεν περνούσε από το χέρι μου να το κάνω αυτό, δεν θεωρούσα σωστό να με τρώει ένα σαράκι το οποίο δεν θα μπορούσα να το πραγματοποιήσω.

 

 

Ο κ. Αλέξανδρος Αντωνόπουλος θα «παίζει» στους «Γαμπρούς για πούλημα», στη Θεσσαλονίκη, στο Ράδιο Σίτυ, μέχρι και την Κυριακή 22/5. Η παράσταση θα παρουσιαστεί το Καλοκαίρι σε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα.

21/5/16

Δεν υπάρχουν σχόλια :

--------------------------ΠΝΟΗ ΕΛΠΙΔΑΣ


Αγοράστε έργα τέχνης