ΚΡΙΤΙΚΕΣ 2015-2016

ΚΡΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ: ΓΑΜΠΡΟΙ ΓΙΑ ΠΟΥΛΗΜΑ

     Οι άνθρωποι κάνουν λάθη. Αυτή είναι μια αλήθεια που δεν μπορεί να την αμφισβητήσει κανείς γιατί άλλωστε αυτή είναι και η ουσία της ανθρώπινης υπόστασης. Άλλα είναι μικρά και άλλα μεγάλα. Τώρα θα μου πεις, πώς το συνταιριάζεις αυτό το συμπέρασμα με το έργο "Γαμπροί για πούλημα". Το γνωστό απόφθεγμα δεν αναφέρεται φυσικά επ' ουδενί στο "ανέβασμα" του έργου, αλλά στην ουσία της ιστορίας που, νομίζω, ότι είναι αυτή. Δηλαδή θεωρώ, ότι οι συγγραφείς Μιχάλης Ρέππας και Θανάσης Παπαθανασίου στηρίχτηκαν σε αυτό το ελάτωμμα της ανθρώπινης φύσης.

     Τα λάθη λοιπόν ανθρώπινα, όπως και τα ψέμματα, τα χρέη και οι μοιχείες και οι ληστείες και οι απάτες παντός είδους. Σε αυτά αναφέρεται αυτή η φαρσοκωμωδία, αλλά και σε κάτι ακόμη που, χωρίς αυτό, ίσως το έργο να μην κατέληγε σε αυτό το είδος αλλά σε κάποιο άλλο, ίσως ακόμη και σε δράμα. Αυτό που ενώνει όλα αυτά και τα οδηγεί στην κωμωδία είναι το σεξ. Ή τουλάχιστον η συνεχής αναφορά σε αυτό, φυσικά με κάποιο τακτ.

     Η υπόθεση είναι ένα μπέρδεμα που όμως ξετυλίγεται πολύ σωστά από τους συγγραφείς Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου, "βάζοντας" το κοινό πολύ αργά στην υπόθεση και γνωρίζοντάς τους αρχικά τα πρόσωπα του έργου, που δεν είναι και λίγα, καθώς αριθμούν δέκα άτομα. Ο κ. Αλέξανδρος Αντωνόπουλος υποδύεται τον Μάκη Κωσταρέλλο, τον βασικό χαρακτήρα του έργου και δίνει στον ρόλο μια ζωντάνια, που πάντα κυριαρχεί στον τρόπο παιξίματος του κ. Αντωνόπουλου. Υποδύεται τον ρόλο με μια συνεχή εγρήγορση και ίσως λίγο παραπάνω άγχος, αλλά αυτό δικαιολογείται ως ένα σημείο, γιατί οι πρεμιέρες είναι από μόνες τους αγχωτικές. Φυσικά δίνει τον καλύτερό του εαυτό και πείθει απόλυτα ως ο πλούσιος παραγωγός τηλεόρασης που χρωστάει και του χρωστάνε, αλλά απατά και τη γυναίκα του, χωρίς όμως αυτό να τον κάνει ιδιαίτερα αντιπαθητικό. Τη γυναίκα του υποδύεται η κ. Νικολέτα Βλαβιανού, ο ρόλος της οποίας έχει ένα ινστιτούτο αισθητικής που δεν πάει καλά, γι' αυτό ετοιμάζεται να δημιουργήσει μια Μ.Κ.Ο., χρηματοδοτούμενη από ΕΣΠΑ. Φυσικά διατηρεί και αυτή εξωσυζυγική σχέση. Υποθέτω ότι οι συγγραφείς θέλουν να παρουσιάσουν το ζευγάρι ως διεφθαρμένο, αλλά στη συνέχεια, η ανάλογη οπτική προς τον ρόλο του φτωχού κηπουρού, φέρνει κάποια κοινωνική ισορροπία στα πράγματα. Συνεχίζοντας με τον ρόλο της κ. Βλαβιανού, θα ήθελα να τονίσω ότι χρησιμοποίησε μια ζηλευτή απλότητα παιξίματος και απέδωσε τέλεια την "κυρία του κυρίου" που παραπέμπει σε πραγματικές περσόνες των βορείων προαστίων των Αθηνών -και όχι μόνο- οι οποίες είναι από μόνες τους ρόλοι, αλλά της πραγματικής ζωής.

    Ο γιος τους, ο Αλέξης, - μιας και καταπιάστηκα με το ζευγάρι- τον οποίο υποδύεται ο κ. Γιάννης Τσιμιτσέλης, είναι ο τρίτος διεφθαρμένος της παρέας, αφού δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει κοινά χρήματα χωρίς τη συγκατάθεση των γονέων του. Ο ρόλος είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του κ. Τσιμιτσέλη, όπως άλλωστε μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια, καθώς ο τύπος του γιου, τού έχει εντυπωθεί πολύ καλά και θα έλεγα ότι παίζει πάντα με κεκτημένη ταχύτητα, σαν να μην προσπαθεί και πάρα πολύ. Φυσικά και αποδίδει καλά τον ρόλο- αυτό εννοείται γιατί δεν είναι κακός ηθοποιός- αλλά θα μπορούσε να διανθίσει κάπως το παίξιμό του με περισσότερη έκφραση.

    Συνεχίζοντας, δεν θα ήταν δυνατόν να μην εξάρω το μπρίο και την γλυκύτητα της κ. Παρθένας Χοροζίδου, η οποία υποδύεται την Ρωσίδα συλλέκτρια Γκαλίνα Λουμπίνοβα με μεγάλη πειστικότητα καθώς έχει μελετήσει πάρα πολύ καλά την ρώσικη προφορά αλλά και το ύφος μιας τέτοιας γυναίκας. Ο ρόλος της, όπως και της κ. Βογιατζάκη, η οποία υποδύεται την έτερη πλούσια Ρωσίδα, είναι καταλυτικός για το έργο και έχει αρκετές απαιτήσεις, καθώς απαιτεί δωρική ερμηνεία, κάτι που δεν είναι καθόλου εύκολο μέσα σε αυτόν τον χαμό των υπόλοιπων "φευγάτων" ρόλων.

     Αφού αναφέρθηκα στην κ. Σοφία Βογιατζάκη, ας συνεχίσω λέγοντας ο τρόπος που υποδύεται τη Ρωσίδα δισεκατομμυριούχο χαρακτηρίζεται από τη μανιέρα που έχει συνηθίσει να χρησιμοποιεί η ηθοποιός, αλλά διανθίζεται από κάποιες στιγμές έμπνευσης. Γενικότερα, αποδίδει καλά τον ρόλο της.

     Φυσικά δεν είναι δυνατόν να ξεχάσω τον κ. Σπύρο Πούλη ο οποίος περνά τα πάντα μέσα από αυτόν τον ρόλο που υποδύεται, ως γενικός γραμματέας του Υπουργείου ανάπτυξης. Ο χρόνος που εμφανίζεται του αρκεί για να αλλάξει τον ρόλο, να του δώσει φτερά, καθώς τονίζει όλα τα στοιχεία του ρόλου δίνοντας τον καλύτερό του εαυτό. Έχω πει και παλιότερα, πως είναι ένας από τους καλύτερους κωμικούς που διαθέτει η χώρα αυτή τη στιγμή.

    Όσο για τον κ. Κώστα Κόκλα ο οποίος υποδύεται τον κηπουρό Θανάση, δεν έχω να πω και πολλά, γιατί δίνει την εντύπωση διεκπεραίωσης του ρόλου, παρόλο που έχει δώσει γενικά πολύ καλά δείγματα υποκριτικής. Ακόμη, θα θα ήθελα να τονίσω το πρόβλημα της άρθρωσής του που ήταν πολύ έντονο.

    Ο κ. Μάνος Ιωάννου, νέος ηθοποιός, ταιριάζει με τον ρόλο του γιου του κηπουρού, ως ένα λαϊκό παιδί που θέλει να βοηθήσει την οικογένειά του σε ό,τι κι αν του ζητάει ο πατέρας του να κάνει, ακόμη και παρανομία. Ερμηνεύει τον ρόλο του με αρκετή απλότητα, αλλά θα μπορούσε να μην προσπαθεί να μοιάσει τόσο πολύ στον τρόπο ερμηνείας του κ. Γιάννη Τσιμιτσέλη. Καιρός είναι να βρει δικό του τρόπο προσέγγισης του ρόλου.

    Ως η πλούσια κοπέλα του Αλέξη, μας άρεσε πολύ. Ο λόγος για την Αντιγόνη Νάκα, τη νέα ανερχόμενη ηθοποιό που δεν έδειχνε να βαριέται τον ρόλο της και έκανε τα πάντα για να αναδείξει αυτήν την "ελαφριά" και άνετη (οικονομικά) κοπέλα σε μια γλυκειά ύπαρξη. Μπράβο στην κ. Νάκα, έχει φαντασία που φαίνεται και θα της χρησιμεύσει πολύ στους επόμενους ρόλους που θα κληθεί να υποδυθεί.
    Η δεύτερη ενζενί του έργου, κ. Νίκη Λάμη αποδίδει αρκετά καλά τον ρόλο της ως ερωμένη του παραγωγού που τον υποδύεται ο κ. Αλέξανδρος Αντωνόπουλος. Έχει κωμική φλέβα η οποία όμως δείχνει να εγκλωβίζεται μέσα και πάνω στα ψηλοτάκουνα και στο υπερβολικά έντονο μακιγιάζ.
    Σχολιάζοντας το ενδυματολογικό της παράστασης, θα ήθελα να υπογραμμίσω τη σημασία των σκηνικών, ιδίως σε μια τέτοια κωμωδία, ένα μπουλβάρ θα έλεγα που οι ρυθμοί είναι καταιγιστικοί και η ενέργεια των ηθοποιών απόλυτα σημαντική για να έρθει εις πέρας μια τέτοια παράσταση. Συγχαρητήρια στην κ. Μαίρη Τσαγκάρη για τα σκηνικά και στην κ. Μαρία Καραπούλιου για τα κοστούμια. Τα μεν σκηνικά ήταν πολύ σωστά δωσμένα, ακόμη και το χρώμα τους, ενώ θα περίμενε κανείς να είναι κάπως πιο έντονα, εντούτοις το γκρι δίνει μια ηρεμία στο κοινό ώστε να παρακολουθεί χωρίς επιπλέον "θόρυβο" και ενόχληση τα δρώμενα που εκτυλίσσονται μπροστά από αυτό. Ακόμη, τα κοστούμια χαρακτηρίζουν απόλυτα τους ρόλους και αυτό δείχνει την βαθειά γνώση που έχει για την ενδυματολογία η κ. Καραπούλιου.
   Οι φωτισμοί του κ. Λευτέρη Παυλόπουλου είναι λειτουργικοί.
    Η σκηνοθεσία ανήκει στους κ. Ρέππα και Παπαθανασίου, από κοινού, οι οποίοι φαίνεται πως συνεργάζονται απόλυτα ακόμη και εκεί. Εδώ χρειάζονται κάποιες ενστάσεις, καθώς είναι γνωστό ότι όταν ο συγγραφέας σκηνοθετεί το δικό του έργο δημιουργείται ένα μικρό πρόβλημα. Δεν ξέρει τί να "κόψει" και τί να αφήσει. Φυσικά, δεν πρόκειται για ταινία, αλλά θα μπορούσε να "συμμαζευτεί" κάπως αυτός ο καταιγιστικός ρυθμός που ζαλίζει λίγο τον θεατή και που, πιστέψτε με, αν περιοριζόταν, δεν θα έχανε καθόλου από το αποτέλεσμα που είναι η διασκέδαση και η ψυχαγωγία. Κατά τα άλλα, το κείμενο είναι πολύ έξυπνο, στηλιτεύει τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας, υπερβάλλει βέβαια εκεί που πρέπει -γιατί έτσι είναι το μπουλβάρ- και οδηγεί τον θεατή να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα για τα πράγματα μέσα από δύο πολύ ευχάριστες ώρες.

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ "ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ" ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΡΑΔΙΟ ΣΙΤΥ ΕΩΣ ΤΙΣ 22 ΜΑΪΟΥ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Ε.Β.

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

15/5/16

 

 

Κριτική για την παράσταση: Χωρίζουμε λέμε...

      Οι κωμωδίες και ιδίως αυτές που διαρκούν τόσο πολύ όπως το εν λόγω έργο (2:45') χρειάζονται υπομονή για να τις παρακολουθήσεις, καθώς εκ των πραγμάτων δεν είναι δυνατόν να σε κάνουν να γελάς όλη αυτή την ώρα και κάπου κουράζεσαι. Το συγκεκριμένο έργο, "Χωρίζουμε λέμε..." αρχίζει πολύ δυνατά. Από το πρώτο κι όλας λεπτό σου δημιουργεί μια εύθυμη διάθεση γιατί αντικρίζεις τους τρεις πρωταγωνιστές και ιδίως την γυναίκα της υπόθεσης, κ. Βασιλείου Παπαλόλα (Ελένη Καστάνη) σε κάποια υστερία και άγχος που όμως ερμηνεύονται υπέροχα από την πρωταγωνίστρια.

     Μιας και αναφέρθηκα στις ερμηνείες, ας αρχίσω από την προαναφερθείσα κ. Καστάνη η οποία "έπαιξε" με μπρίο και κέφι την αιτούσα διαζυγίου. Ο ρόλος της απαιτεί καθαρότητα ερμηνείας και ισορροπία εκφραστικών μέσων τα οποία κατέχει και τα χρησιμοποιεί εδώ κατά κόρον. Η σαρωτική -από ένα σημείο και μετά- κ. Καστάνη δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο να αποφασίσεις πως έχεις να κάνεις με μια περίπτωση κωμικού που αναγκάζεσαι να παρακολουθήσεις γιατί δεν σε αφήνει σε καμία περίπτωση "ήρεμο". Υπέροχη, δυναμική, αστεία.

     Ο κ. Χαραλαμπίδης στον ρόλο του δικηγόρου είναι κωμικός όσο του επιτρέπει το κείμενό του και υπέρ το δέον πειστικός ως δικηγόρος. Οι εκφράσεις του και το στήσιμό του, είναι πολύ καλά μελετημένα. Δεν είναι απλά διεκπεραιωτής αλλά σέβεται απόλυτα ακόμη και τον μικρό αυτόν ρόλο.

    Ο κ. Ρήγας στον ρόλο του συζύγου είναι άνευρος, σου δίνει την εντύπωση πως βαριέται, τουλάχιστον στην αρχή. Ίσως να θέλει να προσδώσει ένα ακόμη χαρακτηριστικό στον ρόλο που ο ίδιος έγραψε, αλλά μάλλον το έχει ενστερνιστεί πάρα πολύ. Από τη μέση του έργου και μετά συγκεντρώνεται κάπως περισσότερο και αποδίδει καλύτερα έναν ρόλο που δεν ζητάει και πολλά από αυτόν. Ίσως όλο αυτό θα μπορούσε να αποδοθεί στη σκηνοθεσία που ανήκει στον κ. Ρήγα, αλλά ας επανέλθω στον ρόλο του. Τελειώνοντας το έργο, βάζει τα δυνατά του στον μονόλογο που αναφέρεται στο παρελθόν του ρόλου και τα καταφέρνει πάρα πολύ καλά.

    Η σκηνοθεσία ανήκει στον κ. Αλέξανδρο Ρήγα, όπως προείπαμε. Δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι για να σκηνοθετήσεις μια κωμωδία όπως αυτή εδώ, η οποία βασίζεται εξ ολοκλήρου στο κείμενό της. Είναι πολύ δύσκολο να είσαι ο συγγραφέας και ο σκηνοθέτης του έργου σου γιατί υπάρχει πρόβλημα αντικειμενικής ανάγνωσης και δημιουργίας μιας παράστασης με μέτρο. Εδώ ξέφυγε κάπως ο κ. Ρήγας, ενώ καθοδήγησε σωστά τους δύο ηθοποιούς του και ο ίδιος έμεινε "ασκηνοθέτητος" -αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον όρο.

    Τα σκηνικά της κ. Λίας Ασβεστά είναι πολύ όμορφα αν και κάπως υπερβολικά για ένα δικηγορικό γραφείο. Οι πίνακες είναι πολύ εμπνευσμένοι καθώς τονίζουν την γελοιότητα της όλης κατάστασης του έργου και προκαλούν μια επιπλέον ελαφρότητα στη διάθεση του θεατή. Τα κοστούμια της κ. Κατερίνας Ανδρικοπούλου ταιριάζουν στους υπερβολικούς χαρακτήρες των ρόλων. Θέλω να κάνω μια ένσταση μόνο για το κόκκινο φόρεμα της πρωταγωνίστριας το οποίο δημιουργεί υπερβολική ένταση στον ήδη ακραίο χαρακτήρα της.

    Οι φωτισμοί του κ. Αλέκου Αναστασίου είναι πολύ δυνατοί. Επιβάλλεται φυσικά από το κείμενο να γίνεται διάλογος με τους θεατές, αλλά θα μπορούσε να τους χαμηλώνει κάποτε ώστε να εξυπηρετείται κάπως και η θεατρική ψευδαίσθηση.

    Όσο για τους πρόσθετους ηθοποιούς που παρουσιάζονται μέσω βίντεο ως μάρτυρες για το διαζύγιο, θεωρώ πως είναι πολλοί. Παρ' όλα αυτά, ξεχωρίζω την κ. Ανδρίτσου η οποία ερμήνευσε τέλεια την ιδιοκτήτρια μίνι μάρκετ και τον κ. Πούλη ο οποίος είναι αγνώριστος ως γκουρού.

3/4/16

Ε.Β.

Θεσσαλονίκη

 

Κριτική για την παράσταση Οι πεταλούδες είναι  ελεύθερες

Τα έργα που χαρακτηρίζονται ως αισθηματικές κομεντί πολύ δύσκολα συνηθίζουν να έχουν άλλες προεκτάσεις, ιδίως κοινωνικές. Όταν μιλάμε για αυτό το είδος του θεάτρου αναφερόμαστε  συνήθως σε ανάλαφρα έργα που μας προσφέρουν απλά ένα ευχάριστο δίωρο χωρίς κάτι το ουσιαστικό Το συγκεκριμένο έργο δεν περιορίζεται σε  αυτόν τον ρόλο καθώς έχει  προεκτάσεις που το καθιστούν σημαντικότερο από μια απλή κομεντί

     Αξίες όπως η ελευθερία και η αγάπη αλλά και το πόσο συνδέονται αυτές μεταξύ τους είναι το κύριο θέμα του έργου αλλά και ο αγώνας ενός τυφλού ανθρώπου να ανεξαρτητοποιηθεί και να γίνει κύριος του εαυτού του Δεν μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει το έργο μελό γιατί δεν είναι Πρόκειται για μια κομεντί όπου ο πρωταγωνιστής ένας τυφλός μουσικός και τραγουδιστής  προσπαθεί να ξεφύγει από την υπερπροστατευτική μητέρα του και να ζήσει τη δική του  ζωή ενώ ξαφνικά μπαίνει στη ζωή του η Τζιλ μια όμορφη ηθοποιός και του την αλλάζει έργο γράφτηκε στα και αναφέρεται σε εκείνη την περίοδο

     Τα σκηνικά της κ Κοκορού δεν" οδηγούν" τον θεατή σε μια συγκεκριμένη δεκαετία παρόλο που είναι πολύ ωραία σχεδιασμένα με χαρούμενα χρώματα και δημιουργούν πολύ καλή εντύπωση Τα κοστούμια είναι απροσδιορίστου χρονικής περιόδου κάτι που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η σκηνογράφος δεν είχε μια συγκεκριμένη ιδέα για την χρονολογία του έργου Μάλλον θα ήθελε να δημιουργήσει μια εντύπωση διαχρονικότητας αλλά αυτό δεν είναι δυνατό εδώ γιατί το κείμενο αναφέρεται σε πολύ τρανταχτά ονόματα της δεκαετίας του και σε κινήματα οπότε καλύτερα θα ήταν να υπάρχει μια σαφής γραμμή όσον αφορά στην χρονική τοποθέτηση των κοστουμιών και του σκηνικού

     Η μετάφραση του κ Καλλίτση είναι καλή Η σκηνοθεσία της κ Παναγιωτοπούλου θα λέγαμε ότι κάνει ότι δεν καταφέρνει η σκηνογράφος Προβάλλει την φρεσκάδα ενός έργου ήδη σαράντα επτά ετών χωρίς μην έχει περάσει  μια μέρα από πάνω του μόνο με την σωστή καθοδήγηση των ηθοποιών Η κ Παναγιωτοπούλου είδε το θέμα όχι ως ρομαντική ιστορία όπως και η ίδια ανέφερε στη συνέντευξη Τύπουαλλά ως αυτό που είναι ένα απλό ανθρώπινο έργο που όμως έχει πολύ αστείες στιγμές

      Η ίδια ως κ Μπέικερ δεν υστερούσε σε τίποτα από τις προκατόχους της σε αυτόν τον ρ όλο όπως η  μεγάλη Σμάρω Στεφανίδου στην Αθήνα και η Γκλόρια Σουάνσον στη Νέα Υόρκη Ως αυστηρή μητέρα τα κατάφερε θαυμάσια αλλά και ως" κακιά πεθερά" ενώ και στις δύο περιπτώσεις προσέθετε ένα υπόγειο χιούμορ την τεχνική του οποίου γνωρίζει πολύ καλά Η υποκριτική της είχε μέτρο και αυτό είναι αποτέλεσμα δύσκολης σκηνοθετικής ματιάς.

     Η κ Άννα Μονογιού ως Τζιλ ξετύλιξε όλο το υποκριτικό της ταλέντο Ο ρόλος ίσως φαινομενικά απλός ζητάει πολλά από την ηθοποιό που πρέπει να εναλλάσσει την διάθεσή της από χαρούμενη σεσκεπτική ζωντανή και αυθόρμητη αλλά και σοβαρή εκεί που πρέπει Ουσιαστικά κρατάει επάνω της όλο το έργο Είναι μια πολύ κουραστική διαδρομή γιατί πρέπει να πάρει από το χέρι τον θεατή και να του" δείξει" τα σημαντικά σημεία του έργου Συγχαρητήρια στηνκ Μονογιού για την εξαιρετική ερμηνεία της

    Οκ Σταύρος Καραγιάννης ως Ντον είναι η  ήρεμη δύναμη που χρειάζεται αυτό το έργο Αποδίδει τέλεια τον τυφλό μουσικό αλλά και τον νέο που ενώ"κουβαλάει" πολλά  από την παιδικήτου ηλικίαως εκ γενετήςτυφλός δεν το βάζει κάτωπαρόλο που ακόμη και στην  ενήλική του ζωή δεν έχει  και  πολύ καλές εμπειρίες  Ο ρόλος  δεν είναι καθόλου  εύκολος Μόνο το γεγονός ότι πρέπει να υποδύεται έναν άνθρωπο που δεν βλέπει είναι κάτι που μπορεί να γίνει γελοίο αν δεν ερμηνευτεί με μαεστρία και πολύ μα πολύ δουλειά Εδώ φαίνεται η δουλειά που έκανε ο κ Καραγιάννης χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπολείπεται σε ταλέντο Η τελευταία σκηνή  είναι συγκλονιστική.

    Κωμικός ο κ Τσούρμας Ταλαντούχος ακόμη κι αν ήταν πολύ μικρή η παραμονή του στη σκηνή Όσο για τη μουσική θα μπορούσε να προστεθεί κάτι ακόμη ώστε ναtονιστεί η ρομαντική πλευρά του έργου που μόνο θα του προσέθετε χωρίς να του αφαιρούσε από την ρεαλιστική ιστορία του Το τραγούδι του κ Τσακνή είναι συμπαθητικό αλλά όχι τίποτα το ιδιαίτερο Θα λέγαμε πως είναι κάπως πρόχειρο καθώς μοιραία συγκρίνεται με την αρχική μουσική του κ Σπανού για την ίδια παράσταση του ' 

  Το  έργο  παρουσιάζεται  στο  θέατρο  Αυλαία  στη  Θεσσαλονίκη  από  τις  24/2.

  Ε.Β.

26/2/16