Σπύρος Πούλης-ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Συνέντευξη Σπύρου Πούλη στα θεατρόλογα

 

-Ας φαίνεται ένα πράγμα πολύ απλό. Πρέπει να το αντιμετωπίζεις με σοβαρότητα γιατί συνήθως τα πιο απλά πράγματα είναι αυτά που θέλουν την περισσότερη σοβαρότητα.

-Ένα πινγκ-πονγκ είναι η δουλειά, ένα τένις .

-Είναι πολύ σημαντικό το να έχεις γύρω καλούς ηθοποιούς. Βγαίνεις κι εσύ πιο καλός

Εγώ θα ήθελα να γίνονται αυτή τη στιγμή ελληνικές σειρές στην τηλεόραση, να υπάρχει μυθοπλασία

-Δεν παράγει κάτι η χώρα, να πάρει μπρος η οικονομία της ξανά. Ελπίζω ότι θα γίνει κάτι καλό. Φάνηκε τα τελευταία δύο χρόνια ότι κάτι μπορεί να ξαναξεκινήσει, να πάρει μπρος. Είμαι αισιόδοξος.

 

Πώς σκέφτηκες να ερμηνεύσεις τον ιδιόρρυθμο-παράξενο αγοραστή του σπιτιού; Δηλαδή δεν το κοροϊδεύεις. Το βλέπεις κάπως σοβαρά;

Κοίτα να δεις. Δεν πρέπει να τους κοροϊδέψεις τους ρόλους. Αν τους κοροϊδέψεις δεν θα βγουν. Όλους πρέπει να τους αντιμετωπίσεις σοβαρά. Είτε αυτός είναι ένας τρελλός, είτε ένας λογικός είτε είναι γέρος, νέος, παιδί, σοβαρός, είναι επιστήμονας είτε χορεύτρια πρέπει να τον αντιμετωπίσεις με την σοβαρότητα που πρέπει. Αν δεν τον αντιμετωπίσεις με τη σοβαρότητα που πρέπει δεν θα «βγει». Θα «βγει» ένα ψεύτικο πράγμα, δεν θα «βγει» τίποτα, θα «βγει» κοροϊδία και θα φανεί και στον κόσμο αυτό. Αυτός ο ρόλος μαζί με τον Βασίλη Θωμόπουλο τον σκηνοθέτη και τον Γιώργο Φειδά που το έγραψε, ξεκίνησε κάπως έτσι. Στην περίοδο των προβών εξελίχθηκαν και μπήκαν και κάποια άλλα στοιχεία, όπως γίνεται πάντα στις πρόβες και στις κωμωδίες. Θα σου πει κάτι παραπάνω ο σκηνοθέτης, θα βάλω εγώ κάτι, θα προσθέσει κι ο Φειδάς κάτι και γίνεται μια ομαδική δουλειά από όλους μας. Πάντα με σοβαρότητα. Ας φαίνεται ένα πράγμα πολύ απλό. Πρέπει να το αντιμετωπίζεις με σοβαρότητα γιατί συνήθως τα πιο απλά πράγματα είναι αυτά που θέλουν την περισσότερη σοβαρότητα. Γιατί όταν έχεις ούτως ή άλλως κάτι που είναι βαρύ από μόνο του δεν χρειάζεται και πολύ μεγάλη υποστήριξη. Αυτά που φαίνονται συνήθως απλά, νομίζω ότι έχουν και την πιο πολύ-λες και κολλήσαμε στη λέξη- σοβαρότητα.

 

Και δυσκολία;

Ναι, και δυσκολία. Έτσι νομίζω. Εγώ προσπαθώ γενικά σε όλους τους ρόλους μου, σε όλες τις δουλειές να τους αντιμετωπίζω σοβαρά και με υπευθυνότητα. Κυρίως όταν αρχίζει η δουλειά, όταν ξεκινήσει η παράσταση, δεν μένω στους κανόνες (στους κανόνες σε εισαγωγικά). Θα είμαι πάνω στη γραμμή του έργου, δεν θα ξεφύγω, αλλά, πάντα θα προσθέσω και θα βάλω κάτι που νομίζω ότι μπορεί να του ταιριάζει και να του πάει και θα το δω και πάνω στη σκηνή εκείνη την ώρα και θα το καταλάβω αν κολλήσει κάτι. Αν δεν κολλήσει δεν θα το ξανακάνω ποτέ. Είμαι από αυτούς τους ηθοποιούς που μ’ αρέσει να δοκιμάζω και την ώρα της παράστασης, κατά τη διάρκεια της παράστασης. Κάνω συνεχείς προσθεσο-αφαιρέσεις. Να σ’το πω έτσι.

 

Αυτός ο ρόλος δεν είναι διαίτερα κουραστικός;

Βγαίνω στο δεύτερο μέρος και με πειράζει ο φίλος μου Αποστολάκης, μου λέει: «δεν κουράζεσαι, εγώ κουράζομαι πιο πολύ, κάνουμε πλάκα,  μου λέει: «εγώ είμαι από το πρώτο μέρος και τρέχω και εσύ μου μπαίνεις στο δεύτερο μέρος»…Ναι, είναι κουραστικός, θέλει μια ένταση, ένα τρέξιμο. Κυρίως οι ρόλοι που έχω κάνει τα τελευταία χρόνια έτσι είναι, έχουν πολύ τρέξιμο.

 

Δηλαδή δεν υπάρχει κάποιος ρόλος που σε κουράζει ιδιαίτερα και δεν θα έπαιζες καθόλου. Δηλαδή και να σ’το προτείναν να πεις «όχι αυτό».

Δεν έχω σκεφτεί τέτοιο πράγμα, δεν θα’ λεγα ποτέ όχι σε έναν ρόλο που μ’ αρέσει. Αυτό κοιτάω. Δεν ξέρω αν θα με κουράζει ή δεν θα με κουράζει, εγώ κοιτάω τι μ΄αρέσει και τι δεν μ’ αρέσει. Δεν σκέφτομαι αν θα παίξω ένα ρόλο από το μέγεθος της κούρασης. Οι ρόλοι δεν είναι κουραστικοί, εμένα μ’ αρέσει το θέατρο, είναι παιχνίδι.

 

Πάντως αυτός ο ρόλος ουσιαστικά κλέβει την παράσταση.

Α, εντάξει «κλέβει την παράσταση»… Ξέρεις τι; αυτή τη λέξη τη λέμε πολλές φορές και εμείς οι ίδιοι σε κάποιον άλλο συνάδελφο ή «μ’ άρεσε ρε συ που λες αυτό, κλέβεις»… Το θέατρο είναι πολύ ομαδική δουλειά. Για να φανεί ένας ρόλος –περνώντας τα χρόνια το ’χω καταλάβει πιο πολύ αυτό – πρέπει να είναι και οι υπόλοιποι ρόλοι και οι συνάδελφοι σωστοί και στην ίδια γραμμή, να είναι πολύ καλοί. Αν βγεις εσύ πολύ καλός σημαίνει ότι είναι πολύ καλοί και οι υπόλοιποι πάνω στη δουλειά. Δηλαδή να είναι καλός και ο κειμενογράφος και ο σκηνοθέτης και κυρίως και οι ηθοποιοί που είναι πάνω. Αν εγώ κάνω πράγματα στα οποία δεν συμμετέχει ο Κώστας ή ο Μάριος ή η Μαριάννα ή ο Άρης ή οι υπόλοιποι συνάδελφοι πάνω στη σκηνή, δεν θα βγει και ο ρόλος ο δικός μου. Ένα πινγκ-πονγκ είναι η δουλειά, ένα τένις . Πετάω το μπαλάκι, μου το πετάς κι εσύ. Αν εγώ το πετάω κι εσύ το πιάνεις, με κοιτάς και δεν μου το πετάς σωστά, δεν θα «βγει» ποτέ και δεν θα είμαι κι εγώ καλός.

Αν εγώ εκεί που είμαι-που λες βγαίνει αυτός ο περίεργος ο τύπος που κάνει όλα αυτά- η Μαριάννα δεν φοβηθεί βλέποντάς με ή δεν αντιδράσει σωστά, θα είμαι ένα τίποτα . Θα είναι σαν να χτυπάω έναν τοίχο, στον βρόντο. Αντιδρά πολύ ωραία και η Μαριάννα, κι ο Κώστας, κι ο Μάριος, και όλα τα παιδιά που παίζουν, γι’ αυτό βγαίνει και αυτός τρελλός και ιδιόρρυθμος και ιδιότροπος. Δηλαδή αν δεν είναι καλοί αυτοί, δεν είμαι κι εγώ καλός.

Κάτι που δεν έχουν καταλάβει και πολλοί συνάδελφοι και λένε «α, εγώ είμαι αυτό, είμαι αυτό…» Τίποτα δεν είσαι πάνω στο θέατρο. Εκτός κι αν κάνεις μονόλογο και είσαι μόνος σου. Όταν παίζουν έξι άνθρωποι είναι ομάδα, τέλος. Δεν υπάρχει είμαι εγώ καλός και οι άλλοι δεν είναι. Εντάξει, θα τύχει κι’ αυτό να είναι κάποιες στραβές πάσες, έτσι; Είναι πολύ σημαντικό το να έχεις γύρω καλούς ηθοποιούς. Βγαίνεις κι εσύ πιο καλός. Όταν είμαι εγώ καλός θα βγει κι η Μαριάννα πιο καλή. Όταν είναι καλή η Μαριάννα βγαίνω κι εγώ. Νομίζω ότι «σπρώχνει» το ένα στο άλλο.

Βέβαια μπορεί κάποιος να δίνει το εκατό τοις εκατό στην παράσταση και κάποιος να δίνει το ογδόντα. Αυτό με εκνευρίζει μερικές φορές. Και λες ότι «εγώ ιδρώνω τη φανέλα μου, θέλω να την ιδρώσεις κι εσύ». Όχι στη συγκεκριμένη παράσταση έτσι; Γενικώς στο θέατρο. Βλέπεις τον άλλο που ιδρώνει, τρελλαίνεται, χτυπιέται, είναι απίκο, είναι επάνω εκεί, τα δίνει, τον βλέπεις, κι άλλος είναι χαλαρός. Αυτό είναι λίγο γαϊδουριά από τους άλλους. Και αυτό με τρελλαίνει δηλαδή. Άμα κουράζεσαι, μην παίζεις, σήκω φύγε. Δεν μπορείς να παίζεις μια καλά και οκτώ να είσαι off.

 

Δεδομένου ότι έχει το ταλέντο να το κάνει.

Ναι, εκεί νευριάζεις. Όταν δεν είναι καλός ο άλλος, δεν έχει το ταλέντο, λες «άστον, χέστον», τόσος είναι. Τόσο μπορεί να κάνει, τόσο κάνει. Όταν βλέπεις τον άλλο ότι έχει δυνάμεις και τα ξύνει και κάθεται, ε, εντάξει, τρελλαίνεσαι. Λες «γιατί το κάνεις αυτό ρε συ;»

 

Εντάξει, είναι, η αλήθεια είναι ότι και οι εποχές τώρα είναι λίγο δύσκολες. Μπορεί να έχει κάποιος ένα ιδιαίτερο πρόβλημα, ένα δικό του πρόβλημα.

Όλοι προβλήματα έχουμε πια.

 

Θα συνεχίσουν του χρόνου οι «Συμμαθητές»;

Δεν το ξέρουμε καθόλου αυτό.

 

Γενικά το μέλλον της τηλεόρασης πώς το βλέπεις; Πώς βλέπεις το μέλλον της τηλεόρασης όσον αφορά στην κατάσταση αυτή που συνεχίζεται; βλέπεις κάποιο φως;

Δεν ξέρω να σου πω τι συμβαίνει τώρα ακριβώς γιατί ίσως τα ξέρουν καλύτερα αυτοί που είναι μέσα στα κανάλια ή κάποιοι που παίζουν πιο σημαντικό ρόλο, αλλά εμένα μ’ απογοήτευσε λίγο αυτό με το Survivor τώρα. Εγώ δεν το έχω δει ποτέ, δεν ξέρω περί τίνος πρόκειται και βέβαια δεν ξέρω μήπως δεν πρέπει να μιλήσω καθόλου γι’ αυτό το θέμα, αλλά δεν καταλαβαίνω τι ενδιαφέρον μπορεί να βρίσκουν εκεί πέρα. Μου το’ χουν περιγράψει, ότι είναι κάποιοι είναι εκεί, που τους έχουν και τρέχουν, συναγωνίζονται, διαγωνίζονται σε κάτι… Τέλος πάντων, δεν θέλω να μιλήσω γι’ αυτό καθόλου.

Θα ήθελα να γίνονται αυτή τη στιγμή ελληνικές σειρές στην τηλεόραση, να υπάρχει μυθοπλασία και φάνηκε αυτό τώρα με τους Συμμαθητές και με άλλα δυο τρία σίριαλ που γίνονται και δουλεύουν πολύ καλά, και ξαφνικά έρχεται μια εκπομπή από το πουθενά και…

 

Ίσως το βλέπει ο κόσμος επειδή δεν έχει κάτι άλλο εκείνη την ώρα.

Εντάξει, κοίταξε, υπάρχει κρίση σε όλα τα πράγματα, μοιραία έχει χτυπήσει την τηλεόραση. Αφού δεν υπάρχει παραγωγή, δεν υπάρχουν άλλα πράγματα, τι; Την τηλεόραση θα βλέπεις; Κι όταν λέω παραγωγή, δεν εννοώ τηλεοπτική παραγωγή, δεν υπάρχει παραγωγή σαν χώρα. Δεν παράγει η χώρα κάτι, να πάρει μπρος η οικονομία της ξανά. Ελπίζω ότι θα γίνει κάτι καλό. Φάνηκε τα τελευταία δύο χρόνια ότι κάτι μπορεί να ξαναξεκινήσει, να πάρει μπρος. Είμαι αισιόδοξος.

 

 

Να κρατήσω ότι είσαι αισιόδοξος. Σήμερα είναι Πρωταπριλιά.

Και είναι ψεύτικο αυτό και τώρα δεν γράφεις και μου κάνεις πλάκα. (γέλια)

 

Σε έχουν κάνει ποτέ φάρσα; Μια πετυχημένη; Γενικά την «πατάς» στις φάρσες;

Ναι, την έχω πατήσει πολλές φορές, αλλά δεν θυμάμαι κάτι συγκεκριμένο, είμαι ευκολόπιστος. Αλλά δεν θυμάμαι κάτι συγκεκριμένο να σου πω τώρα.

 

Έχεις κάνει εσύ;

Εγώ κάνω φάρσες πολλές.

 

Και πρωταπριλιά; Συγκεκριμένα;

Όχι, Πρωταπριλιά, αλλά γενικώς είμαι άνθρωπος των φαρσών. Κι εμένα μου’ χουν κάνει, μου ‘χει κάνει μάλιστα κι ο Φερεντίνος πριν πολλά χρόνια, μου την είχαν στήσει μια φορά με τον φίλο μου τον Σπαντίδα. Αλλά γενικά έτσι, δεν θυμάμαι κάτι. Δεν έχω να σου πω τίποτα μωρέ σ’ αυτό, είδες; Δεν θυμάμαι κάτι συγκεκριμένο.

 

Ίσως επειδή δεν σ’ αρέσουν;

Μ’ αρέσουν.

 

Ίσως επειδή την πατάς; Γι’ αυτό δεν θες να το θυμάσαι;

Όχι, τότε που μου την είχε στήσει ο Σπύρος, δεν ήταν Πρωταπριλιά βέβαια, ήταν αυτή η εκπομπή που έκανε ο Φερεντίνος. Εκεί την είχα πατήσει. Πήγαινα και καλά να πάρω κάποια εκπομπή και ήρθε κάποιος στο πάρκινγκ και του πήραμε το πάρκινγκ, και μας έβριζε, και μετά αποδείχτηκε ότι ήταν αυτός ο διευθυντής της εταιρίας που θα μιλάγαμε και τα ’χασα. Μου την είχαν στήσει κανονικά. Τα’ χασα. Έβριζε αυτός εν τω μεταξύ, πήγε να μας φέρει στο κεφάλι κάτι μέσα στο γραφείο. Του λέω: «Τι είναι αυτός; Πού ήρθαμε;» Τα’ χα χάσει. Ήταν απίστευτο. Είχαν κάνει χοντρή πλάκα.

 

Και δεν κατάλαβες τίποτα;

Όχι. Δεν κατάλαβα, γιατί με πήγε, σε ένα γραφείο κάπου να μιλήσουμε για μια δουλειά.

 

Λοιπόν, και κάτι τελευταίο. Τι θα κάνετε το Πάσχα; Πού θα είστε;

Το Πάσχα θα πάρω την οικογένειά μου και θα πάω στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, στην Ήπειρο, θα πάω στο χωριό μου, στην Παραμυθιά και θα το περάσω εκεί γιατί έχω δυο-τρια χρόνια να πάω.


Ο Σπύρος Πούλης θα εμφανίζεται στο θέατρο Αθηνά στο έργο "Ένα εξοχικό παρακαλώ" και μετά το Πάσχα για λίγες μέρες στην Αθήνα