ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΗΣ-ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ 8-4-17

 -Όταν ανεβαίνω στη σκηνή είμαι ευτυχισμένος, είτε παίζω δράμα, είτε κωμωδία. Απλά στην κωμωδία, επειδή κάνεις τον κόσμο να γελάει, έχεις μεγαλύτερη επαφή.

-Σημαντικό είναι να έχεις διάρκεια στο θέατρο.

-Ό,τι κι αν υπάρχει στραβό, εγώ θα δω το καλό και το καλό πάντα κερδίζει.

-Είμαι τρελλός με το σινεμά.

-Ντρέπομαι γι’ αυτήν την κυβέρνηση γιατί υποτίθεται ότι είναι ένας νέος άνθρωπος (ο πρωθυπουργός) και είναι χειρότερος από τον παλιό. ΨΕΥΤΗΣ με κεφαλαία, ντροπή πια, ξεφτίλα.

-Πάντα ήθελα να κάνω οικογένεια, αλλά δεν το κατάφερα. Δεν ξέρω, δεν έτυχε. Εγώ ευθύνομαι. Είναι ένα λάθος το οποίο το παίρνω όλο επάνω μου.

 

Χρήστος Γιάνναρης. Ένας πολύ καλός ηθοποιός και σεμνός άνθρωπος, με ήθος σπάνιο για την εποχή μας. Μιλάμε για τα παιδικά χρόνια στη Γερμανία, για το πάθος με το σινεμά, για το θέατρο, αλλά και για τα κακώς κείμενα της πολιτικής ζωής του τόπου και φυσικά για το θεατρικό έργο όπου εμφανίζεται αυτό τον καιρό στη Θεσσαλονίκη, στην υπέροχη κωμωδία «Άμλετ Β’».

 

-Καταρχήν καλά;

-Καλά, όσο μπορούμε να ‘μαστε στις μέρες που διανύουμε. Εμένα το γέλιο και την αισιοδοξία δεν θα μου το πάρει κανένας. Ό, τι κι αν συμβαίνει. Μπορώ να ζήσω με το πιο ωραίο φαγητό του κόσμου, μπορώ να ζήσω και με ψωμί κι ελιές. Θα ‘μαι εξίσου ευτυχισμένος. Η παρέα παίζει ρόλο.

 

-Έχουν πολλοί στον κόσμο ελιές;

-Εγώ είμαι από την Καλαμάτα κι έχω. (γέλια)

 

-Φύγατε από την Καλαμάτα πέντε χρονών οικογενειακώς και πήγατε στη Γερμανία;

-Στην Αθήνα ήρθαμε όταν γεννήθηκα και μετά - οι γονείς μου ήταν μετανάστες – πήγαμε στη Γερμανία που ήταν οι γονείς της μητέρας μου, οι οποίοι εξακολουθούν και είναι εκεί. Όλο το σόι μου είναι στη Γερμανία-σχεδόν- και πήγα κι εγώ εκεί σχολείο.

 

-Πήγατε όλο το σχολείο εκεί;

-Όχι, πήγα από την Τρίτη, έως την Έκτη Δημοτικού και την Πρώτη Γυμνασίου και μετά γύρισα στην Ελλάδα.

 

-Πώς ήταν;

-Τότε ήταν μαγικά. Μ’ άρεσε πάρα πολύ η Γερμανία κατ’ αρχήν σαν πολιτισμός. Οι άνθρωποι εκεί έχουν μια ευγένεια άνευ προηγουμένου- για να λέμε τα πράγματα όπως είναι έτσι; Γιατί τώρα με την κρίση τους Γερμανούς τους έχουν στοχοποιήσει.  Είναι ένας πολύ ευγενικός λαός, που σέβεται τον διπλανό του, σέβεται τους νόμους… Φυσικά έχουν και τα ελαττώματά τους, όπως έχουμε όλοι. Αλλά είναι ένας λαός που πάει μπροστά γιατί αγαπάει κατ’ αρχήν τον εαυτό του.

 

-Όμως πάει μπροστά με παρωπίδες .

-Ναι, δεν θα διαφωνήσω, αλλά μόνο αν ζήσει κάποιος στη Γερμανία θα καταλάβει το επίπεδο. Είμαστε πολλά χρόνια πίσω. Χιλιάδες χρόνια πίσω.

 

-Η αλήθεια είναι ότι σε οργάνωση υστερούμε.

-Όχι μόνο στην οργάνωση, αλλά και σαν αντίληψη. Επειδή έχω ταξιδέψει πάρα πολύ στην Ευρώπη, είμαστε Ελλαδιστάν. Αυτή είναι η πραγματικότητα, δυστυχώς. Αγαπώ την Ελλάδα, την λατρεύω, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς την Ελλάδα, αλλά είμαστε το «Ελλαδιστάν», το «Κουρδιστάν».

 

-Όχι και τόσο χάλια.

-Ναι, έχετε δίκιο, όχι τόσο, είμαστε λίγο χειρότερα.

 

-Τέλος πάντων.

-Πιστέψετε με σ’ αυτό που σας λέω.

 

-Εντάξει, έχουμε άλλα καλά όμως.

-Χίλια καλά έχουμε. Αλλά να μην επαναπαυόμαστε στα καλά μας…Γιατί λέμε «εμείς έχουμε αυτό». Είμαστε ένας λαός που δεν σέβεται τον διπλανό του. Για να ‘ρθω ρώρα εδώ στο θέατρο με ‘βρίσαν τουλάχιστον δέκα πέντε αυτοκίνητα. Επειδή έρχομαι με τα πόδια και πέρασα από τη διάβαση πεζών. Μου ‘λέγαν «πού πάς ρε;» Στη διάβαση πεζών. Αυτό λοιπόν δηλώνει ότι δεν υπάρχει πολιτισμός και παιδεία. Τόσο απλά.

-Ας πούμε λίγο για το έργο, τον Άμλετ Β’. Μου φάνηκε ξεκαρδιστική κωμωδία, παρωδία, ναι, μεν, αλλά κωμωδία τρομερή. Προτιμάτε να παίζετε κωμωδία ή δράμα;

-Όχι, προτιμώ να παίζω στο θέατρο. Αγαπώ πάρα πολύ το θέατρο, είτε είναι κωμωδία είτε είναι δράμα Δεν τα ξεχωρίζω. Όταν ανεβαίνω στη σκηνή είμαι ευτυχισμένος, είτε παίζω δράμα, είτε κωμωδία. Απλά στην κωμωδία, επειδή κάνεις τον κόσμο να γελάει, έχεις μεγαλύτερη επαφή. Ενώ στο δράμα υπάρχει – ας το πούμε – ένας αόρατος τοίχος.  Αφουγκράζεσαι βέβαια τον κόσμο με την παύση του και τη σιωπή του αλλά στην κωμωδία γίνεσαι «ένα» και ειδικά αυτή η κωμωδία που το κοινό -όπως είδες- συμμετέχει.

 

-Ναι, είναι διαδραστική. Πώς σου φαίνεται η αντίδραση του κοινού και στην κωμωδία, στα αστεία αλλά και στη διαδραστικότητα;

-Νομίζω ότι ο κόσμος ακολουθεί με τρέλλα, του αρέσει πάρα πολύ που γίνεται ένα με τους ηθοποιούς και είναι ένα είδος-η διαδραστική κωμωδία- που αφορά πάρα πολύ τους Έλληνες γιατί οι Έλληνες είμαστε (τα καλά θα πούμε τώρα) άνθρωποι με το γέλιο, την αισιοδοξία, τη χαρά…Οπότε αυτό κολλάει με τον κόσμο.

 

-Δηλαδή χαίρεσαι που είσαι σε αυτήν την παράσταση.

-Πολύ. Είμαι πολύ ευτυχισμένος γιατί είμαστε και ένας πάρα πολύ ωραίος θίασος. Είμαστε πάρα πολύ φίλοι, και ναι, είναι ευτυχία.

 

-Φαίνεται ότι το διασκεδάζετε πάνω στη σκηνή και μεταξύ σας

-Είναι ευτυχία. Είμαι σε πολύ καλή θεατρική στιγμή.

 

-Γενικά σε αρνητικές κριτικές που μπορεί να έχεις, τόσα χρόνια που παίζεις στο θέατρο, πώς αντιδράς;

-Στην αρχή της καριέρας μου, όταν άκουγα και διάβαζα κακές κριτικές για μένα δεν μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ. Σήμερα ό,τι και να πουν δε με αφορά. Ας πουν ότι είμαι ο χειρότερος. Να ΄ναι καλά. Δε με αγγίζει πια γιατί έχω μεγαλώσει, έχω δει τα πράγματα διαφορετικά, ο τρόπος σκέψης μου έχει αλλάξει, έχω βάλει άλλα πράγματα προτεραιότητα στη ζωή. Το να πει κάποιος ότι ο Γιάνναρης είναι χάλια, να’ ναι καλά. Δε με ενδιαφέρει.

 

-Αν πουν για την παράσταση, ότι δεν είναι καλό το έργο;

-Δεν με ενδιαφέρει, γιατί σημασία έχει τι θα πει το κοινό. Αν το κοινό είναι από κάτω και «σπαρταράει», τώρα τι θα πει ένας… Το κοινό είναι ο κριτής, μόνο το κοινό. Το κοινό θα σ’ ανεβάσει, το κοινό θα σε κατεβάσει. Μόνο το κοινό μπορεί να κρίνει.

 

-Αυτός είναι ο Άμλετ ο Β’. Ο Άμλετ ο Α’; Ο κλασικός; Σου αρέσει;

-Ο ορίτζιναλ, ε; Σπουδαίο Σαιξπηρικό έργο, σπουδαία Σαιξπηρική τραγωδία, σπουδαίο ποιητικό έργο, το οποίο όμως –πιστεύω- ότι για να «ανέβει», θέλει πάρα πολύ δουλειά. Θέλει να κάτσεις κάτω τέσσερις και πέντε μήνες και να μελετήσεις. Είναι σπουδαίο κείμενο. Δεν λέγεται απλά…Α, έμαθα τα λόγια και το λέω. Θέλει πολύ μελέτη. Ειδικά ο ρόλος του Άμλετ είναι ογκόλιθος.

 

-Δεν έχεις παίξει Άμλετ.

-Όχι, δεν έχω παίξει. Δεν έχει τύχει.

 

-Ονειρεύεσαι;

-Δεν ονειρεύομαι να παίξω ρόλους. Μικρός, ονειρευόμουν. Τώρα που έχω μεγαλώσει δεν ονειρεύομαι ρόλους, ονειρεύομαι συνεργασίες. Θέλω να είμαι με ηθοποιούς που να τους κοιτάζω στα μάτια και να ‘χουμε επικοινωνία και χαρά. Αυτό θέλω. Γιατί όσο περνούν τα χρόνια, τι σου μένει; Η ωραία επαφή, η ωραία επικοινωνία. Το να παίξω εγώ τώρα τον Άμλετ και να ανεβαίνω στη σκηνή και να μη μιλιέμαι με τους συναδέλφους μου, ποιός ο λόγος να τον παίξω; Έτσι δεν είναι;

 

-Ναι, έτσι είναι, βέβαια κάποιοι συνάδελφοί σου ίσως να διαφωνούν, δηλαδή ίσως να δίνουν προτεραιότητα στην καριέρα τους.

-Ναι, επειδή πιστεύω ότι το θέατρο είναι ομαδική δουλειά, αν δεν υπάρχει δέσιμο, δεν μπορεί να είναι και αυτός που θα παίξει τον Άμλετ καλός. Δεν γίνεται. Είναι όπως στο ποδόσφαιρο. Αν ο Μέσι δεν μιλιέται με τους συμπαίκτες του, δεν θα κερδίζει συνέχεια. Πρέπει όλη η ομάδα να είναι δεμένη.

 

-Δεν θα βάλει γκολ, όμως;

-Θα βάλει!

 

-Όπως όταν κερδίσαν έξι-μηδέν και προκριθήκαν.

-Κέρδισαν γιατί ήταν όλοι μαζί. Η ανατροπή του αιώνα.

-Διάβασα σε μια παλιότερη συνέντευξή σου, ότι έγινες ηθοποιός, ότι το ερέθισμα ήταν που σε πήγε ο θείος σου στο θέατρο;

-Όχι, σινεμά. Από μικρό παιδάκι, ο θείος μου, ο αδερφός της μάνας μου, ο Χρήστος, είχε τρέλλα με το σινεμά και θυμάμαι ότι με πήγαινε από μικρό, τεσσάρων, πέντε χρονών στο σινεμά.

 

-Ελληνικό;

-Ξένο. Οπότε ήθελα να γίνω αυτό που έβλεπα. Αυτό ήταν το όνειρό μου.

 

-Από τεσσάρων χρονών;

-Τώρα ήμουν 4; 5 ; 6; Θυμάμαι βλέπαμε 2 με 3 ταινίες τη μέρα. Ήθελα να γίνω αυτό. Δεν ήξερα ότι υπάρχει θέατρο.

 

-Στην Καλαμάτα;

-Στη Γερμανία. Κάθε Καλοκαίρι και Πάσχα, πηγαίναμε στη Γερμανία, στους δικούς μας και μετά γυρνούσαμε όλοι μαζί με το αυτοκίνητο από την πρώην Γιουγκοσλαβία.

 

-Τι ταινίες έβλεπες; Αμερικάνικες;

-Θυμάμαι ότι την πρώτη ταινία που με είχε πάει, ήταν «ο Σπάρτακος» με τον Κερκ Ντάγκλας, τον πατέρα του Μαικλ Ντάγκλας. Θυμάμαι ότι είχα ενθουσιαστεί, αφού τελείωσε η προβολή και κάτσαμε και το ξανάδαμε από την αρχή. Το θυμάμαι σαν τώρα.

 

-Κι ήθελες να γίνεις ο Κερκ;

 

-Ήθελα να γίνω ένας ήρωας του σινεμά. Βέβαια δεν ήξερα ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, τη δεκαετία του ’80 ο κινηματογράφος  δεν ήταν σε άνθηση.

 

-Μετά μεγαλώνοντας, θα έμαθες και το ελληνικό σινεμά.

-Ναι.

 

-Βλέπεις παλιές ελληνικές ταινίες;

-Βέβαια βλέπω.

 

-Αγαπημένη ταινία;

-Μ’ αρέσει πάρα πολύ η ταινία με τον Χατζηχρήστο, ο Μπακαλόγατος.

 

-Ο Ζήκος.

-Ο Ζήκος, ναι. Νομίζω ότι εκεί ο άνθρωπος δίνει ρεσιτάλ. Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα… Την έχω δει διακόσιες φορές και γελάω, συνέχεια γελάω.

 

-Όταν είχε βγει λέει δεν είχε κάνει μεγάλη επιτυχία.

-Τότε όταν είχαν βγει αυτές οι ταινίες θεωρούνταν λίγο ευτελείς. Σήμερα έχουν πάρει την αξία που τους άξιζε τότε.

 

-Αν ήσουν τότε ηθοποιός, από το ’50 και μετά, ποιός θα ‘θελες να ήσουν; Να μαντέψω; Ο Κούρκουλος;

-Αυτό θα σου’λεγα.

-Και νούμερο δύο;

-Ο Αλεξανδράκης. Είδες όμως ότι δεν σου λέω κωμικούς;

 

-Αν και είσαι τρομερά κωμικός.

-Το φιζίκ μου με παραπέμπει πιο πολύ…

 

-Σε ζεν πρεμιέ.

-Στα «σοβαρά» έργα. Άσχετα αν έχω μέσα μου…λόξα.

 

-Η σειρά «Επιθυμίες»  που πρωταγωνιστούσες ήταν κοινωνική.

-Πολύ δραματική-ερωτική.

 

-Νομίζω ότι  σου πάει και η κωμωδία πάρα πολύ και φαίνεται και στον κόσμο.

-Ναι, μου το λένε αυτό. Ο Κούρκουλος και ο Αλεξανδράκης  ήταν πολύ ευγενικοί άνθρωποι κι οι δύο. Τους γνώρισα και ήταν κύριοι με κάππα κεφαλαίο. Τρομεροί.

 

-Είσαι ηθοποιός από το 1993.

-Το 1993 τελείωσα τη σχολή Θεοδοσιάδη.

 

-Αυτά που ήθελες να παίξεις, έτσι όπως το φανταζόσουν, τότε που είχες πάει στο σινεμά και έλεγες «εγώ θέλω να γίνω αυτό», έχει πλησιάσει καθόλου σ’ αυτό που φανταζόσουν;

-Νομίζω ότι το όνειρό μου ήταν να έχω διάρκεια, να υπάρχω και μετά από είκοσι χρόνια.

 

-Νομίζω ότι το πέτυχες.

-Ναι, γιατί σημασία δεν έχει να κάνεις μια επιτυχία για 2-3 χρόνια και μετά να εξαφανιστείς. Σημασία και αξία έχει να έχεις διάρκεια. Να παίζεις. Αυτό νομίζω ότι το έχω πετύχει, δουλεύοντας σκληρά. Νομίζω ότι στον χώρο με αγαπούν, γιατί είμαι πολύ σωστός απέναντι στους συναδέλφους μου. Είμαι πολύ αγαπητός. Δεν νομίζω να υπάρξει άνθρωπος του χώρου του θεάτρου να σου πει κακό λόγο για μένα, κι αυτό είναι κάτι που έχω κερδίσει. Αυτό με κάνει πολύ περήφανο, γιατί μόνο φίλους έχω και πάντα θέλω να βλέπω το καλό. Ό,τι κι αν υπάρχει στραβό, εγώ θα δω το καλό και το καλό πάντα κερδίζει.

 

-Υπάρχουν κάποιοι συγκεκριμένοι ρόλοι που θα ήθελες να παίξεις;

-Όχι.

 

-Έχεις κάνει και θέατρο και τηλεόραση, και σινεμά. Η αγαπημένη σου δουλειά από όλα αυτά που έχεις κάνει;

-Όλες τις δουλειές. Όλα τα ‘χω αγαπήσει γιατί όλες ήταν πολύ ευτυχισμένες στιγμές. Όλες με αγάπη τις θυμάμαι. Πάντα λένε ότι η τελευταία, επειδή είναι η πρόσφατη, είναι η καλύτερη. Πέρασα σε όλες πάρα πολύ ωραία και από όλες έχω φίλους.

 

-Επιστήθιος φίλος;

-Με τον Βλαδίμηρο είμαστε πολύ αγαπημένοι φίλοι και πολλά χρόνια φίλοι. Αδερφικοί. Γνωριστήκαμε σε μια παράσταση που είχε κάνει ο Τσακίρογλου, το ’96, και από τότε «κολλήσαμε».

 

-Είναι καλό να έχεις φίλους από τη δουλειά σου.

-Ναι, είναι πολύ σημαντικό. Πολύ φίλος μου επίσης είναι και ο αδερφός μου.

 

-Θα πήγαινες να δουλέψεις στο Χόλυγουντ;

-Τι μου λες τώρα...Θα πήγαινα μόνο και να δω πώς γυρίζουν τις ταινίες. Έχω τρέλλα με αυτά τα πράγματα. Αν μου πεις τώρα: «Χρήστο, θα πας και θα δεις πώς γυρίζονται οι ταινίες στο Χόλυγουντ». Θα με έκανες ευτυχισμένο. Θα μπορούσα να παραβρεθώ σε ένα γύρισμα. Είμαι τρελλός με το σινεμά.

 

-Λίγο το προσπάθησες βέβαια. Πήγες λίγο στη Γερμανία.

-Ναι, έκανα κάποια πράγματα στη Γερμανία. Δούλεψα, γιατί ο θείος μου είχε ανοίξει εταιρία παραγωγής και με γνώρισε σε έναν σκηνοθέτη οπότε έκανα μια ταινία.

 

-Έκανες οντισιόν για να κάνεις οντισιόν;

-Πού τα ξέρεις; Φαντάσου όμως πόσο επαγγελματικά ήταν τα πράγματα. Κάνεις οντισιόν για να περάσεις στην κανονική οντισιόν.

 

-Και πέρασες;

-Πέρασα, ναι.

 

-Δούλεψες δηλαδή;

-Δούλεψα. Μη φανταστείς πολλά πράγματα, αλλά για έναν Έλληνα που εκεί ήταν το τίποτα, δούλεψα. Με περνούσαν πάρα πολύ για Ιταλό. Δεν ξέρω γιατί.

 

-Πόσο έμεινες εκεί;

-Πηγαινοερχόμουν. Έμεινα για ένα διάστημα, ήρθα και ξανάφυγα. Τώρα στην κρίση έγινε αυτό. Γιατί εδώ στην Ελλάδα τα πράγματα…

 

-Τα πήρε… η μπάλα.

-Τα πήρε και τα σήκωσε. Και ξέρεις τι με φοβίζει; Ότι τώρα με την κρίση δεν καλυτερεύουν τα πράγματα εδώ στην Ελλάδα και άκουσα για κάτι νέα μέτρα που έρχονται τώρα και λέω «τι γίνεται εδώ πέρα;»

 

-Μετά το «μνημόσυνο» που λέει και στην παράσταση

-Ακριβώς. Τι γίνεται εδώ πέρα; Γιατί; Άκουσα χθες… Το πάμε στο πολιτικό τώρα…Δεν πειράζει. Άκουσα χθες έναν υπουργό που λέει: Το 2020 όμως, θα κάνουμε μείωση στον ΕΝΦΙΑ. Και λες τώρα,  ρε ψεύτες, δεν μας είπατε να σας ψηφίσουμε γιατί έεεενα από όλα θα ήταν ότι θα κόψετε τον ΕΝΦΙΑ και τώρα μας λες ότι το ’20 θα κάνετε μείωση; Δηλαδή μας κοροϊδεύουν κανονικά, έτσι;

 

-Κανονικότατα. Πιο κανονικά δεν γίνεται.

-Ντρέπομαι γι’ αυτήν την κυβέρνηση γιατί υποτίθεται ότι είναι ένας νέος άνθρωπος (ο πρωθυπουργός) και είναι χειρότερος από τον παλιό. ΨΕΥΤΗΣ με κεφαλαία, ντροπή πια, ξεφτίλα.

 

-Τι ζώδιο είσαι;

-Αιγόκερως. Στις εννιά Ιανουαρίου έχω γενέθλια. Είμαστε λίγο παρορμητικοί οι Αιγόκεροι.

 

-Περνάς καλά στη Θεσσαλονίκη;

-Τη λατρεύω. Τους ζηλεύω τους Θεσσαλονικείς. Είναι υπέροχοι. Αλήθεια, σ’το λέω. Περπατώ και βλέπω παντού ανθρώπους να γελάνε κατ’ αρχήν. Βλέπω υπέροχα μαγαζιά με τρομερή αισθητική. Πραγματικά είναι υπέροχη πόλη. Αυτοί που ζουν εδώ, θεωρούν δεδομένο αυτό που έχουν. Εμείς που ερχόμαστε, εμείς μπορούμε να καταλάβουμε την ομορφιά αυτής της πόλης. Πολύ όμορφη πόλη. ΈχεΙ και πολύ ωραίο φαγητό στη Θεσσαλονίκη

 

-Πού τρως; Έξω;

-Σε διάφορα μαγαζιά, τώρα μην με ρωτήσεις τα μαγαζιά γιατί δεν τα ξέρω, με πάνε. Τι ωραίο φαγητό. Να σου πω κάτι; Έχω την αίσθηση ότι στη Θεσσαλονίκη οι άνθρωποι είναι πολύ καλοί. Έχουν μια αγνότητα. Αυτό έχω αποκομίσει. Η πρώτη φορά που έπαιξα στο θέατρο ήταν στη Θεσσαλονίκη. Μαθητής δραματικής σχολής στο πρώτο έτος, Ο δάσκαλός μου, ο Ισίδωρος Σιδέρης, χορογραφούσε Ιππείς του Αριστοφάνη με τον αείμνηστο Παράβα στο Κρατικό κι επειδή χορεύω πάρα πολύ καλά και χόρευα τότε, μου λέει «θες να ‘ρθεις πάνω στη Θεσσαλονίκη;» Δέκα οκτώ χρονών. Πρεμιέρα στο θέατρο δάσους. Η πρώτη μου επαφή με το θέατρο ήταν στη Θεσσαλονίκη. Νομίζω ότι ήταν το ’90; ’89-’90. Ήμουν στον χορό. Έμενα σε ένα σπίτι μιας φίλης στην Άνω Τούμπα. Κοντά στο γήπεδο του ΠΑΟΚ.

 

-Ασχολείσαι καθόλου με τις ομάδες;

-Είμαι Ολυμπιακός,

 

-Έχεις καθόλου ελεύθερο χρόνο;

-Ναι, υπάρχει ελεύθερος χρόνος.

 

-Χόμπι;

-Μ’ αρέσει πάρα πολύ η γυμναστική, να πηγαίνω σινεμά, να βγαίνω με ωραία παρέα να τρώμε και να γελάμε.

 

-Κλαμπάκια; Καφέ;

-Κλαμπ δεν πάω, τα ‘χω βαρεθεί. Αυτά είναι τώρα για είκοσι χρονών παιδάκια.

 

-Οικογένεια;

-Δεν έχω κάνει.

 

-Θέλεις;

-Πάντα ήθελα, αλλά δεν το κατάφερα. Δεν ξέρω, δεν έτυχε. Εγώ ευθύνομαι. Είναι ένα λάθος το οποίο το παίρνω όλο επάνω μου.

 

-Το Πάσχα;

-Το Πάσχα θα είμαστε θα συνεχίζουμε τις παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη. Την ημέρα του Πάσχα θα παίζουμε κανονικά και τη Δεύτερη μέρα του Πάσχα, μέχρι τις είκοσι τρεις Απριλίου.

 

-Τι θα κάνεις εκείνη την ημέρα πριν την παράσταση;

-Θα είμαι στην Αθήνα και Κυριακή μεσημέρι πετάω για να ‘ρθω για την παράσταση.

 

-Για το Καλοκαίρι, έχεις κανονίσει τίποτα;

-Όχι, το Καλοκαίρι προς το παρόν δεν ξέρω τι θα κάνω, δεν ξέρω αν θα κάνω κάτι, για τον Χειμώνα είμαστε σε διάφορες συζητήσεις, θα δω πού θα είμαι. Ακόμη δεν ξέρω.

 

-Οπότε προς το παρόν διακοπές για Καλοκαίρι;

-Διακοπές, ησυχία, θα πάω σίγουρα στη Γερμανία να δω τους δικούς μου, θα πάω στην Καλαμάτα στην πατρίδα μου, στους γονείς μου και στη Γερμανία στους θείους μου… Είμαστε αγαπημένη οικογένεια.

 

-Εσύ είσαι στην Αθήνα, οι γονείς στην Καλαμάτα και οι υπόλοιποι στη  Γερμανία;

-Ναι. Οι γονείς μου όμως έρχονται και Αθήνα. Τώρα η Καλαμάτα με τον καινούριο δρόμο είναι δυο ώρες, ούτε δυο ώρες. Μια ώρα και σαράντα πέντε λεπτά.

 

Ο Χρήστος Γιάνναρης θα εμφανίζεται στο Ράδιο Σίτυ στο έργο «Άμλετ ο Β’» έως την Κυριακή 23 Απριλίου, στη Θεσσαλονίκη